Het was een experiment, een zen boeddhistische meditatie retraite. Ik vroeg mij af hoe ik zou reageren op meer en langer mediteren, wat vind ik van zoiets? Heeft het een meerwaarde? Hoe ervaar ik al die stilte? En zo'n dag structuur dan? Alles word gekaderd met een bel!
Je hoort van mensen dat de stilte wonderen doet voor hun, als herboren zijn ze. Ze hebben minimaal één retraite per jaar nodig om weer even helemaal bij zichzelf aan te komen. Dus was ik natuurlijk wel benieuwd!
Het was in alle opzichten de moeite waard! Ik vond het lange mediteren fijn, de 'Edele Stilte' was prettig, de Aziatische theeceremonie raakte een gevoelige snaar in mij en ook op sociaal vlak was het super interessant! Al die liefde, compassie en sociaal aangepast gedrag was prachtig!
Het meest boeiend vond ik de maaltijden. Die beleef je mindful en met aandacht, in stilte. Een goede training voor mij want ik ben eigenlijk gewoon een gulzige levensgenieter, met volle focus eten bleek dan ook een klein wonder van genot te zijn! Mindful eten kan volgens mij in een gewoon tempo maar voor een enkeling bleek mindful eten een demonstratie te zijn in traagheid. Dus gefascineerd keek ik toe hoe iemand een lekkere kom met gruttenpap koud liet worden en zich veertig minuten lang met een gezapige glimlach door de koude kleverige massa heen zat te werken.
Ik vroeg mij af wat de Boeddha nou precies zou vinden van mensen die al die aandachtige arbeid van de kok onbetuigd laten? En zou je kunnen stucen met koude grutten pap? Of kunnen we er papier van scheppen?
Dag 3. We zaten nog in de 'Edele stilte' toen ik besloot een boterham te nemen met hagelslag. Ik eet bijna nooit hagelslag en als ik het doe ben ik zo gelukkig als een klein kind. Ik smeerde aandachtig mijn boterhammetje, nam zeer mindful een hap...... Shit zeg! Wat is dit nou? Gadverdamme!
Kokkend probeerde ik de 'Edele stilte' niet te verstoren. De hagelslag had de intense smaak van een vochtig keukenkastje en in een flits dacht ik "hoe kots je nou eigenlijk mindful?"
Ik rende naar de vuilnisbak en spuugde het uit voordat de gruttenpap ook meekwam. Want ja, dat is gewoon jammer van de pap (en de arbeid van de kok).
Ik kwam tot de conclusie dat ik het zeer mindful had gedaan en ik was trots op mezelf. Ik had werkelijk geen andere gedachte of emotie gekoesterd dan het urgente gevoel die smerige hap hagelslag te lozen en ik was absoluut aanwezig geweest in het moment. Leve de mindfulness!
"Sow... was dat ff smerig" zei ik toen de 'Edele Stilte' na de bel weer was opgeheven. Iedereen lachte een beetje ongemakkelijk aan tafel. Twee mensen bekende dat ze de hagelslag ook erg 'bijzonder' hadden gevonden maar hadden het opgegeten en niks gezegd. Iedereen had gewoon al twee dagen mindful zure hagelslag uit jan. 2016 zitten eten. Ik moet toegeven, je hebt heel wat zelfbeheersing als je 20 minuten lang op zo'n bammetje weet te sabbelen.
Dat dan weer wel!
Ik was behoorlijk aangekomen bij mezelf en ik kon de conclusie trekken dat ik ook niet echt was weggeweest, ik vertoon nog net zo sociaal onaangepast gedrag als voorheen.
Volgend jaar weer!
Namasté,
Liefs Lisa